istiklal caddesi

her daim curcuna, her daim kaos. güzel ama. seviyorum ben.

amk yerini çok seviyorum

şöyle bir şey; link (bkz: hey douglas)

tam bir kültür çatışması mevcuttur. her çeşit insan vardır. zengini, fakiri, orta hallisi, çapulcusu, hırsızı, enteli, marjinali, coolu ,travestisi,escortu... uzar gider bu liste. ama bunlarla güzeldir burası. ortadan giden tranvaya para vermemek için arkasına yapışan çocuklardan tutun, kenarda bir yere çömmüş eline gitarını alıp şarkı söyleyen gencine kadar , değişik bir yer, her insan gelmeli buraya.

az önce galatasaray lisesi'nin önünden taksim meydanı'na kadar yürüdüğüm cadde. geçen gün gerçekleşen bombalı saldırıdan sonra insanlar tedirgin, turist neredeyse yok denecek kadar az. sosyal medyada yapılan algı operasyonlarının aksine ben sultanahmet saldırısı sonrası oluşan boşluktan daha çok kalabalık gördüm caddeyi. umarım son olur bu tarz bombalı eylemler ve caddeler, sokaklar, meydanlar cıvıl cıvıl olur. (bkz: bombalı eylem saldırısının yapıldığı yerde selfie çekmek)

2001 yılındaki fotoğrafını görünce duygulandığım caddedir. (bkz: laiklik) yak yak yak

şu sıralar hiç eski tadı kalmamış hergün daha çok mahvedilip sıradanlaştırma çabasının devam ettiği güzide caddemiz.

nevizade den çıkıp i̇stiklali inletmeye gidiyorum. yürüyoruz sessiz ve kederliiii. şişş.

nolmuş ki ben de burdayım

i̇lk 2010 yılında gittim istanbula ablamla istiklale çıktık çıkmaz olaydım. küçük bir şehirden gelen herkesin muhtemelen başına gelmiştir yaw arkadaş yürüyorum ama sanki herkes bana doğru yürüyormuş gibi geliyordu. bi an yürüyemedim yürümeyi unuttum gibi oldu sadece durdum ama kimse bana çarpmıyordu sanki dokunulmazdım görünmezdim üstüme üstüme gelen insanlar tarafından bir anda umursanmayan biri olmuştum sonra taksiye atladım bi aceleyle eve gittik ablamla. aradan çok uzun bir zaman sonra çıkmadım kalabalığa hep yalnızdım ya karaköye balık ekmeğe giderdim yada gider kabataş parkında deniz kenarında çay içerdim. sonra aradan 2 yıl geçti daha yeni yeni insan içine karışabildim..

her tür insanı bulabileceğiniz yer

bu akşam orada olacağım.

nevizade'de civarında bir otelde bir gece kaldım arkadaşımla ve 350 lira ödedim. canım yanıyor hala

ekim aylarında gitmiştim 1 hafta kaldım.. her çıktığımda: giden her sevgilinin ardından hep biz olduk el sallayan haykırsak duyarlar mı sesimizi? hangi sevdadan galip çıktık ki? yürüyoruz sessiz ve kederli nevizade geceleri i̇nletiyoruz hep çıkışında i̇stiklal caddesini… boşuna çekilmedi bunca çile i̇çiyoruz gündüz gece haykırdık ama duymadı hiç kimse peşindeyiz heryerde… zaten aşklar hep yalan dolan sonu hep acı hüsran bize her sevdadan geriye kalan sadece galatasaray geldi aklıma...

çok güzel kızlar var lan burada.

burada yürüyünce, hobbitlerin köyünü basan dev gibi hissediyorum. :(

bir yıldız vardır kanından yadigâr, bir de hilâl. unutma çocuk, sadece bir cadde adı değildir "i̇stiklâl"..!

efsane bir yer. her fırsatta buradayım. (bkz: çok güzel kızlar var burada aq)

ölüyü diriltir amk caddesi :)

buraya gelmeyin. çok fena kızlar var. (bkz: yürüyen memeler aşkına)

yine çalışma adı altında amına koymuşlar. la bu istiklal size ne etti?

uzun zamandır gitmiyordum içine etmişler güzelim caddenin. ama o kaosu, her yerden çıkan ayrı güzel sesi özlemişim.

orayı görmeden ölürsem gözüm açık giderim bu dünyadan

üzerinde bulunan bir mekanda çalışıyorum. siktiğimin çalışması yüzünden işe gidesim gelmiyor.

istiklal caddesinde online'yım çay içmek isteyen gelsin.

abi bir grup sokak sanatçılarını izledim darbukacı beni mest etti be.

aşkın demlerini buram buram hissettiğim, platoniğine mahkum kaldığım bir istanbul gecesi; şişenin dibini görene kadar içmiş, kimseye soru sorma fırsatı vermeden yalpalaya yalpalaya kendimi taksim sokaklarına atmıştım. o zamanlar taksim' de yaşıyor, iki adım sonra istiklal' i görsem de, sarhoşken bunu gerçekleştirmek biraz daha zorlaşıyordu. havanın soğuğu, içimin yangınını söndürmek yerine, körüklerken kendimi sağ köşedeki açık dürümcüye atmış, gece kendini sabaha çalarken; sırf sığınacak bir köşe, bir yabancılık, bir sessizlik hasretinden taburelere çökmüştüm. başım kendi kendine ağır gelirken söylediğim o acılı dürümü, bugün bile unutamıyorum. bugün ne zaman aşktan ağzım yansa, o gece, o acılı dürümün tadı gelir aklıma. damağıma bıraktığı metalik tat, alkol ile birleşiminden sonra, hıçkıra hıçkıra ağlamam... sonra anladım ki,büyüdükçe akıllanmıyoruz. büyüdükçe yandığımızın, yanıklarımızın farkına varıyoruz sadece...

Bu ne kalabalık aminakoduklarim.

İstanbul'da bir cadde Edit: Allah Allah nerde hata yaptım İstiklal caddeside geçen bir anımı mı anlatmam gerekiyordu yoksa mahalle miydi

en güzel zamanları 96-2005 arasıdır. esnafının gazabına uğradığından beri esenlerden farkı kalmadı. (tünel hariç)

curcunasına garip bir şekilde hayran kaldım. çok kalabalık bir kere. büyük bir şehirden gelmeme rağmen karşıya baktıkça deli gibi kalabalık geldi bana bile. herkesin kendi kafasına göre takılması ve bu özgürlük seviyesine hala alışamadım ama çok da güzel buldum.kendi çalan kendi oynayan gruplar tam benlik zaten. omuzlarım titreye titreye yürüyüp geçtim her seferinde :D üzerindeki pasajları da ayrıca çok beğendim. şimdilik (bkz: eyyorlamam bu kadar)

cadde-i kebir...